Laatste Franse kilometers...

Nou ja, misschien is de kop boven dit bericht een beetje erg ambitieus maar zo voelt het wel. Ik ben volgens mij nog een dag of zes van de Spaanse grens verwijderd. Dat betekent dat ik inderdaad aan de laatste Franse kilometers bezig ben. En het gaat nog steeds erg voorspoedig. Vandaag weer een etappe van 37 km afgelegd en dat gaat prima. Ik kon om half acht starten en kwam om vier uur in Mont-de-Marsan aan. De beloofde 34 graden zijn gelukkig uitgebleven, maar het was vandaag wel drukkend warm.
Ik liep gisteren en vandaag grotendeels langs het tracé van de spoorlijn Marmande - Mont-de-Marsan. De trein rijdt al lang niet meer maar het is nu een interessante wandelmogelijkheid geworden. Voor het grootste deel ten minste. Gisteren heb ik me namelijk erg Tarzan gevoeld. De storm die hier eind januari woedde (Sandra en Stuart weten er alles van) heeft diepe sporen getrokken. Heel veel naaldbomen zijn omgewaaid en nog lang niet allemaal opgeruimd. Dat hield in dat ik zo'n vijf kilometer over, onder en langs naaldbomen moest klauteren. Zonder rugzak is dat al geen pretje maar mét rugzak helemaal niet. Bij een van de klimpogingen brak een tak af waaraan ik me dacht te kunnen vasthouden. Het volgende moment lag ik op mijn rugzak op de grond. Alles heel gebleven maar het maakt me wel extra alert. Zou je door zo'n stommiteit plotseling uit de vaart genomen moeten worden. Ik ben dus erg blij met m'n rugzak. Die ving de klap op, tenslotte.

Morgen gaat Peet met de meiden voor een week naar Spanje. Ze zijn er dus eerder dan ik maar in tegensteling tot wat ik verwachtte, zijn we wel gezamenlijk in het land van Sinterklaas, al gaan we elkaar niet ontmoeten. Ik verwacht rond vrijdag of zaterdazg in St.-Jean-Pied-de-Port te zijn. En dan beginnen de Pyreneëen en ga ik de grens over. Heel benieuwd hoe het in Spanje zal zijn.

Hier in Frankrijk is het onderdak in de laatste etappe weer erg goed geregeld door de Vrienden van de Weg van Vezelay. Vanavond slaap ik bijvoorbeeld in een onderkomen van die Vrienden. De sleutel haalde ik twee straten verder en dan kun je de refuge dus in. In dit geval een voormalig badhuis waarin zes bedden staan. Verder een douche, een wc en een waterkoker. In dit geval moet je dus zelf voor de maaltijd zorgen. Geen probleem, ik maak gewoon een omelet...

Veel praktische informatie die ik hier opschrijf, valt me op. En hoe zit het met de onpraktische informatie? Daar is ook veel over te vertellen. Het leven van een pelgrim biedt veel ruimte voor denkwerk. Mijn hoofd is dus de hele dag beschikbaar om allerlei van dat denkwerk te verrichten. De enige zorgen van een pelgrim zijn tenslotte die van lopen, eten en slapen. Voor de rest ben je heerlijk in de gelegenheid om jezelf vragen te stellen en antwoorden te zoeken. Of te praten met mensen, dat doe ik ook. En dan maakt het niet uit of ze er al dan niet (meer) zijn. De reis is natuurlijk erg ingrijpend maar ik kan het iedereen aanraden om eens zo'n gelegenheid te vinden om wat langer bij jezelf te rade te gaan. Ik geniet er erg van.

Genieten doe ik ook van de reacties op deze site. Ik geloof dat ik er iedere keer iets over schrijf, dus het wordt afgezaagd maar het is heerlijk om al die positieve en meelevende reacties te lewen. Dat geeft brandstof (en denkstof) voor de volgende kilometers.

Hartelijke groet,

Frank