Geluk in het kwadraat

Lieve trouwe lezers en reageerders,

Wat heerlijk om jullie reacties te lezen, zelfs als ik ze niet helemaal begrijp. Mijn Spaans is net voldoende om met handen en voeten mijn eten te kopen of te bestellen. Het wordt pas moeilijk als ze terug gaan praten. In mijn Spaanse luistercursus heb ik geleerd om te zeggen dat mijn tas gestolen is. Dat heb ik nog niet één keer nodig gehad. Een andere zin uit de cursus doet het erg goed: ´España es el pais mas bonito del mundo´. Dat opent deuren. Maar over het algemeen willen de Spanjaarden hun best doen om je te begrijpen. Voeg daarbij dat ik niet de eerste pelgim ben die hier langskomt en het is geregeld.

Het gaat gewoon erg goed, zowel lichamelijk als geestelijk. Heel vaak realiseer ik me dat ik een heel erg gelukkig mens ben. Zowel dat ik hier mag lopen als dat ik ook heel veel heb om naar terug te verlangen, stemt me intens gelukkig. Dat is het dubbele: ik vind het een superervaring om hier te lopen maar weet ook dat iedere stap me dichter bij het einddoel brengt - en dus dichter bij huis.

Ontmoetingen? Te veel om op te noemen. Soms alleen maar het gewone doorsneepelgrimsgedoe: hoe zwaar is jouw rugzak? Waar ben jij vanmorgen gestart? Waar slaap jij vanavond? Heb je veel last van blaren? En dat in diverse talen. Gelukkig zijn er ook gesprekken van een ander kaliber. Dat speelt zich dan ´s avonds af want overdag loop ik bij voorkeur alleen. De Vliegende Hollander loopt iedereen voorbij. Maar er zijn dus gesprekken bij die zeer de moeite waard zijn. Die me weer volop stof tot nadenken geven. Heerlijk om daar weer een paar dagen over te peinzen. Want overdag kun je verwerken wat je ´s avomnds hebt meegemaakt. Stel je daar niet te veel van voor, het is echt niet elke avond raak met de diepe gesprekken. Maar ik heb er echt een paar ehad die ik niet had willen missen. En die heb ik vereeuwigd in mijn dagboek.

Aan nationaliteiten geen gebrek. Een korte opsommingen van de landen waaruit ik al pelgrims heb ontmoet en gesproken: Nederland (haha), België, Frankrijk, Italië, Brazilië, Tsjechië, Hongarije, Denemarken, Zweden, Duitsland, Engeland, Canada, Verenige Staten, Slovenië en Zwitserland. Een indrukwekkende lijst en gelukkig heb ik niet met iedereen e-mailadressen uitgewisseld.

Het karakter van de pelgrimstocht naar Santiago is in Spanje wel heel anders dan in Nederland, België en Frankrijk. Het is hier erg populair en de herbegen zijn meer dan gevuld. En dan gaat het niet om tien of twaalf mensen maar om tientallen of, zoals vanavond, waarschijnlijk 200. Sliep ik in Frankrijk af en toe alleen in een herbeg, dat is hier uitgesloten. You ´ll never walk alone, zal ik maar zeggen.

Ik verblijf vannacht in een spiksplinternieuw onderkomen dat pas in maart 2009 geopend is. Dat is te merken, alles is nog heel erg netjes en heel. En ook schoon. Dat neemt niet weg dat hier de bedden ook weer erg dicht op elkaar staan. Ik geloof dat ik naast een Deen en boven een Zweed slaap. De onderbedden waren al bezet toen ik aankwam.

De laatste daagen maak ik steeds afstanden van zo´n 35 km en dat bevalt erg goed. Het feit dat ik twee kilo naar huis heb gestuurd, bevalt me helemaal prima. En nee, ik mis mijn matje niet. Overal waar ik nu verblijf, zijn bedden of in ieder geval matrassen. Die twee kilo minder voel ik echt, dat scheelt heel veel op deze massa.

Heerlijk om te weten dat Peet en de meiden weer veilig thuis zijn en dat ze zo´n heerlijke tijd hebben gehad met hun vijven. Waren we toch nog drie dagen samen in Spanje, maar dan anders.

En dan langzaam aan het idee gaan wennen dat ik weer thuiskom. De draad weer oppakken, zowel privé als met het werk. Zal in het begin best moeilijk zijn. Van sommige mensen hoor ik dat die eerste tijd lastig is, ook voor het thuisfront. Gelukkig hebben Peet en ik elke dag contact gehad dus zijn we niet erg vervreemd van elkaar. Als we open staan voor de ontwikkelignen die plaatsvinden, heb ik er alle vertrouwen in dat het alleen maar beter zal zijn dan daarvoor. En het was al zo goed...

Wat ik ook hoor: de reis naar Santiago werkt verslavend. Wie eenmaal geweest is, wil weer, maar dan eventueel een andere route. Die zijn er genoeg maar ik zie dat toch niet zo snel gebeuren. Natuurlijk zal ik terugverlangen naar deze heerlijke onbezorgde tijd. Alleen maar met je rugzak op naar een volgende bestemming, zo´n 35 km verderop. Inderdaad een beetje Swiebertjegevoel. Maar ik hecht genoeg aan ´mijn thuis´ om het bij deze ene tocht te laten. Wat eventueel wel kan: hospitaliseren. Ik denk dat het werkwoord in het Nederlands niet bestaat maar het gaat om vrijwilligerswerk in een van de herbergen langs de route. Pelgrims ontvangen, vragen beantwoorden, zorgen dat iedereen een plekje krijgt, eventueel een maaltijd bereiden en de zaak weer schoonmaken voor de volgende lichting pelgrims komt. Dat doe je dan twee weken, waarna je eventueel tijd heb om in die omgeving de rest van je vakantie te besteden. Best een interessant idee. Maar dat zien we later wel. Eerst naar Santiago (en Finisterra, het eind van de wereld, de zee dus) en dan naar huis. Nog gelukkiger zijn.

Hartelijke groet en liefs,

Frank