Heet en ver

Nee, je hoeft geen medelijden te hebben, inderdaad is het hier nu erg heet (35 graden) en maak ik flinke vorderingen. Maar dat heeft maar één doel: thuis. Heerlijk om woensdag in Santiago aan te komen en dan donderdag in het vliegtuig te kunnen stappen. Ik wil in Santiago graag nog een laatste bericht plaatsen, dus dit is het voorlaatste.

Over ver gesproken: Gisteren liep ik met Irma een te grote afstand. Irma is een taaie dus ze klaagt er niet over maar we zijn toch iets te ver gegaqan met onze dagmars. Ik oriënteer me op een gids van de ANWB waar de afstanden van plaats tot plaats in staan maar die zijn niet meer zo exact. De route verandert namelijk nogal eens als een provincie of stad besluit dat er veiliger mogelijkheden zijn dan over een vluchtstrook langs een autoweg te lopen. Ook staan er vanaf 150 km voor Santiago stenen langs de weg waarop om de 500 m de afstand tot Santiago te lezen staat. Vervolgens heeft Irma een Duitstalig boekje en beschik ik ook nog over een lijst van de Franse Jacobsvereniging. De afstanden van al deze toestanden komen niet goed overeen. We waren van plan om op de eerste pinkstersdag 50 km te lopen. Da´s ver, maar het kan. De dag ervoor was 47 km ons ook gelukt. Op de een of andere manier klopte onze berekening niet. Achteraf hebben we alles nog eens tegen het licht gehouden en ook onze loopuren vermenigvuldigd met onze snelheid. We vermoeden dat we 56 km gelopen hebben. Maar goed, als je de zekerheid hebt van een besproken kamer, dan maakt het niet zo uit hoe laat je aankomt. Dat was dus laat maar we hadden allebei het gevoel weer 56 km dichter bij huis te zijn.

Wat opvalt is dat het karakter van de pelgrimsreis in Spanje erg verschilt van dat in Frankrijk. Zag ik in Frankrijk eigenlijk voornamelijk mannen van mijn leeftijd, hier in Spanje is de gemiddelde leeftijd flink lager en zijn het zowel mannen als vrouwen. Ook zijn er veel mensen die de route meer als een toeristische attractie beschouwen. Je ziet het aan de bepakking, als ze die al bij zich hebben. Je kunt namelijk je rugzak laten transporteren (tegen betaling) door mannen die daarvoor met bestelbusjes rondrijden. Ook zie je gezelschappen die aan het einde van de ochtend in een touringcar stappen. Die hebben dan een van de vele etappes gelopen, in een georganiseerde reis. Zoals ik al schreef, een heel ander karakter, maar daarom niet minder waard. Ieder zijn reis, zeg ik dan.

Die reis heeft bijzonder veel overeenkomsten met het leven. Je maakt zware dagen mee en er zijn ook dagen dat alles als vanzelf lijkt te gaan. In een van de Spaanse herbergen waar ik onderdak vond, was een erg lieve herbergierster die de bedevaart een warm hart toedroeg. Voor het eten vroeg ze even aandacht en wees ze ons op die moeilijke en gemakkelijke dagen. Maar, zo zei ze erbij, van die moeilijke dagen kunnen we waarschijnlijk meer leren dan van die gemakkelijke. En daarin kan ik haar alleen maar gelijk geven.
Al met al is het een heel leerzame reis geweest. Uiterlijk en lichamelijk naar Santiago, innerlijk naar plaatsen in mijn geest en ziel die ik eigenlijk niet kende. Anderen hebben me geholpen die plaatsen toegankelijk te maken, ik stond er open voor. En op mijn beurt heb ik anderen weer op weg kunnen helpen met hun geestelijke reis. Ook een rijk gevoel.

Morgen lopen we ook nog een afstand van 35 of 40 km, zodat we voor woensdag nog maar een kleine afstand over hebben. Ik heb gelezen dat het slim is om niet al te laat aan te komen in Santiago. De rij bij de kathedraal is namelijk snel erg lang. In die rij staan alle pelgrims met hun credencial (geloofsbrief) met alle stempels die ze onderweg verzameld hebben. Die stempels heb ik ook, gekregen bij kerken, kloosters, parochiehuizen, herbergen, en soms zelfs restaurants. Bij elke stempel staat een datum, zodat in Santiago zichtbaar is dat je de reis op deze manier hebt afgelegd. Op basis van je credencial ontvang je je ´compostela´, een soort diploma voor je reis. Belangrijk? Eigenlijk niet meer, maar het hoort erbij.

En dan, naar huis. Zien dat ik de draad weer oppak. Ik denk dat het onontkoombaar is dat ik dat anders doe dan voorheen. Niet schrikken, ik ga voortaan echt niet in de tuin slapen of zo. Maar door mijn reis ben ik waarschijnlijk wel veel bewuster geworden van wat ik doe of niet doe. En dat wil ik graag vasthouden. Laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Eerst nog die laatste 50 km en dan naar huis. Daar zie ik je heel graag weer. En dus nog één bericht in Santiago.

Lieve groet,

Frank