De kop is er af

Dit bericht schrijf ik bij Marjolein en Nick in Reek. Een beetje vroeg maar tot nu toe blijk ik steeds om 6.00 uur wakker te worden. En dat heeft niets te maken met de lekkere bedden waarin ik slaap.

Het lopen gaat prima, spierpijn heb ik niet en de rugzak voelt niet als een last. Zondag had ik prachtig weer bij de start en kwam ik al vrij vroeg in de middag aan bij Dico in Overberg. Maandag was de route iets korter dus kon ik wat later starten: rond negenen. Pas op driekwart van de tocht begon het te regenen. Doordat het waaide, flapperde de ponco nogal. Maar alles is wel goed waterdicht. Ook bij Ton in Tiel was de ontvangst allerhartelijkst. Hij had zelfs een pelgrimsmenu op de deur gehangen.

Vanaf Tiel ging ik meteen met de pont de Waal over. De tweede pont bracht me over de Maas. In Megen hoopte ik eindelijk ergens in een café te kunnen zitten. Niets open! Toen ik aan een vrouw vroeg waar ik koffie kon drinken, nodigde ze me meteen uit bij haar thuis. Samen met haar vriendin runt ze een gezinshuis. Er wonen zeven kinderen met een handicap. Ze had me al zien lopen en was nieuwsgierig naar de schelp op mijn tas. Maar ze vond het een beetje raar om me meteen uit te nodigen voor koffie. Maar toen ik haar de vraag stelde, had ik dus meteen de uitnodiging te pakken. Mensen zijn vriendelijk, onderweg.
En dat geldt ook weer voor de vrienden in Reek, waar ik nu verblijf. Overigens heb ik gisteren de hele dag zonder regen gelopen, in stralende zon met af en toe fraaie wolkenpartijen. En ik had wind mee.
Voor vandaag en de komende dagen ziet het er iets minder florissant uit. Maar ik trek me daar niets van aan. Ik ben goed gewapend en neem de warmte mee die veel mensen op me af stuurden voor mijn vertrek.
Het gaat goed!